Prolog

     Dochodziło południe,  promienie słońca były tak jasne, że bez okularów przeciwsłonecznych nie można było wyjść z domu. Kobiety miały splątane włosy przez lekkie podmuchy wiatru. Panowała głucha cisza, przerywana jedynie wesołym świergotem ptaków. W powietrzu dało się wyczuć przepiękny zapach róż i tulipanów, które przypominały bezkresny wielokolorowy deptak.
     Aleksander Daniewicz wcale nie cieszył się tym pięknym dniem. Uniósł powieki i smutnym wzrokiem rozejrzał się wokół. Dzisiejszego dnia Aleksander Daniewicz nie był tym samym mężczyzną. Wzrok utkwił w słońcu, obojętny na wszystko co działo się obok. W jaki sposób został pozbawiony swego czarującego uroku? Po raz kolejny zamknął oczy, tym razem pragnął, aby nigdy więcej się nie otworzyły, tak jak jej. Z całej siły zacisnął powieki. Echo unosiło jakiś dziwny dźwięk. Rozpoznał ludzki głos, ale nie był w stanie zrozumieć słów. Aleks nic nie czuł. Kompletnie nic. Jaki był tego powód? Dlaczego nie jestem w stanie czuć? - pytał sam siebie. Czy prawdą jest, że nic do niej nie czułem? Czy nasze życie było kłamstwem? Wpadł w panikę...nie potrafił przywołać w myślach obrazu jej twarzy...koloru włosów, oczu...Przeraził się i otworzył oczy. Przez chwilę był oślepiony słońcem. Wirowały przed nim niezwykle jasne promienie. W tej chwili do jego nozdrzy dotarł zapach kwiatów. Usłyszał śpiew ptaków i brzęczącą osę. Ksiądz bełkotał kolejną modlitwę za Zofię Tarnowską, kiedy Aleks poczuł delikatną kobiecą rękę, która wsuwała się pod jego ramię.
     Zerknął na kobietę i rozjaśniło mu się w głowie. W tym momencie potrafił sobie wszystko przypomnieć. Spoglądał na córkę i widział w jej rysach szukane przez myśli drobne szczegóły. Młoda kobieta wyglądem przypominała Zofię Tarnowską. Jednak zawsze tylko przypominała, ponieważ Aleks najlepiej o tym wiedział, że nie istnieje na świecie druga taka kobieta. Druga Zosia nie istnieje. Patrzał na brązowe włosy córki i zatęsknił za Zofią.
     Kobieta stała w milczeniu. Była dosyć ładna, ale zwyczajna i właśnie tym różniła się od Zofii. Ciemne włosy miała związane w warkocz. Przy jej ramieniu stał wysoki mężczyzna, który co chwilę dotykał jej dłoni. Tych dwoje mieszkało daleko. Wszyscy powyjeżdżali.
     Czy to możliwe, że ona naprawdę odeszła? Aleks próbował w to uwierzyć, gdy w tym samym momencie po policzku spłynęła mu łza. W oczach mignęły mu flesze aparatów. Dla nich było to zdjęcie na pierwsze strony gazet: ,,Cierpiący wdowiec po Zofii Tarnowskiej". Aleksander od zawsze należał tylko do żony i nawet śmierć nie mogła tego zmienić. Zresztą wszyscy do niej należeli, każdy był z nią związany: dzieci, znajomi, przyjaciele. Dzisiaj wezbrali w siłę, by po raz ostatni ujrzeć kobietę, która odeszła na zawsze.
     Rodzina zajęła pierwsze rzędy. Córka Weronika z mężczyzną w ciemnych okularach, dalej siostra Weroniki, Wiktoria. Kobieta o jasnych blond włosach, śniadej cerze, ubrana w szarą, dobrze dopasowaną nylonową sukienkę. Sprawiała wrażenie kobiety, której się powiodło. Blisko niej stał mężczyzna, który robił identyczne wrażenie.
     Każdy bez wyjątku przyglądał się tej dobranej parze. Aleksander spojrzał na Wiktorię i stwierdził w myślach, że wcale nie jest podobna do Zofii. Wcześniej nie miało to znaczenia. Dawid. On przypominał matkę, ale  nie w taki uderzający sposób. Wysoki, niezwykle przystojny brunet, czarujący, elegancki i uwodzicielski, a przy tym pełen godności. Aleks, który dostrzegł jego zamyśloną minę, zastanowił się, czy syn wspomina bliskich, którzy umarli...Robert i Jan; utracony brat, najbliższy przyjaciel.
     W głowie pojawiła mu się myśl, jak dobrze Zofia znała Dawida, zdecydowanie lepiej niż on sam znał siebie samego. Identycznie było z Niną, która stała nieopodal. Bardzo wyładniała w ostatnim czasie, wzrosła jej pewność siebie i cały czas bardzo młodo wyglądała, w przeciwieństwie do siwowłosego starca, który trzymał ją za rękę. Zarówno każde dziecko, jak i pozostali, przyszli, by pożegnać Zofię, niepowtarzalną kobietę, piosenkarkę, aktorkę, żonę, matkę, przyjaciółkę. Znaleźli się tu fani, ale byli i tacy, którym dała popalić. Zofia umiała być twarda, ale tym samym dawała z siebie dużo więcej. Rodzina kobiety doskonale o tym wiedziała. Niezwykle dużo wymagała, ale w odzewie dawała po stokroć więcej.
     W drodze powrotnej Aleks wspominał swoje życie z Zofią; każdy najdrobniejszy epizod, aż do ich pierwszego spotkania w Los Angeles. Dzisiaj znowu tu byli...miliony głów, oświetlone warszawskim słońcem. Całe Hollywood przyjechało, by stanąć przed Zofią Tarnowską-Daniewicz. Po raz ostatni oddali jej hołd, uśmiechnęli się, po policzku spłynęła łza. Aleks spojrzał na dzieci. Były nad wyraz silne...zupełnie jak ona. Była z nich taka dumna, pomyślał, czując łzy napływające mu do oczu...a jakże oni byli z niej dumni...nareszcie. Wymagało to sporo czasu, a teraz odeszła...Czy to prawda? Przecież jeszcze wczoraj...jeszcze wczoraj byli w Nowym Jorku......w Paryżu...Los Angeles...we Francji.